วันพุธที่ 12 กันยายน พ.ศ. 2555
วันจันทร์ที่ 10 กันยายน พ.ศ. 2555
วันศุกร์ที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2555
ชาโมโตะ
ร้าน ชาโมโตะ
พี่สาวเจ้าของร้านสุดสวย พี่แอ้
เจ้าของร้านน่ารัก และเป็นกันเอง พูดเพราะเเละเป็นมิตรมาก เจ้าของร้านเป็นนักศึกษาที่จบจากมหาวิทยาลัยขอนแก่น เดิมที ร้านเป็ดที่ขอนแก่น แต่เนื่องจากทางครอบครัวย้ายที่อยู่จึงย้ายร้านมาเปิดที่มหาสารคาม
แพ็กเกจ ของร้าน ชาโมโตะ
แก้วชานม น่ารักมาก มีที่ปิดมิดชิดป้องกันฝุ่นละอองเมื่อลูกค้าต้องการซื้อกลับห้อง และที่สำคัญไม่หกเลอะเทอะเวลาที่แก้วเอียง หรือคว่ำด้วยค่ะ
โปรโมชั่นพิเศษ!!!
ทางร้านมีโปรโมชั่นสุดพิเศษ คือ ซื้อ 2 แถม 1
*ว่างๆก็เชิญแวะไปชิมได้น่ะค่ะที่ร้าน ชาโมโตะ
วันพฤหัสบดีที่ 23 สิงหาคม พ.ศ. 2555
แม่ของฉัน
แม่ของฉัน
แม่ของฉัน ชื่อ ผึ้ง
แม่ผึ้งเป็นแม่ที่ใจดีมาก เวลาที่ฉันกลับบ้านฉันมักจะช่วยแม่ทำอาหาร แม่เป็นผู้หญิงที่ทำงานหนัก ต้องส่งลูกสาว สามคนเรียนหนังสือ
ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านฉันมักจะขอให้แม่ทำอาหารต่างๆให้กิน โดยเฉพาะ ซุบหน่อไม้ใส่ใบญ่านาง และฉันก็จะช่วยทำแกงหน่อไม้ด้วย หน้าที่ที่ทำคือตำใบญ่านาง เเละเป็นวิธี่ที่ฉันคิดว่ายากมาก
กว่าจะตำให้ใบญ่านางที่แข็งๆให้ละเอียดๆนี่มันยาดจริงๆ แต่ก็ถือว่าคุ้มเกินคุ้ม เพราะทุกครั้งที่ได้กินอาหารฝีมือแม่เเล้ว ความที่คิดว่าวิธีการทำอาหารที่แสดจะยากลำบากนั้นจริงๆแล้วไม่ได้ยากอย่างที่คิด
เวลาที่แม่ทำกับข้าวมักจะเรียกฉันมาให่ช่วย สมัยเด็กๆมักจะคิดว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ กลับมาจากโรงเรียนอยากไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆแต่ก็ต้องมาช่วยแม่ทำกับข้าว พอโตขึ้นถึงได้รู้ว่า สิ่งที่แม่สอน สิ่งที่แม่บอก มีประโยชน์มากกว่าที่คิด ปัจจุบัน เมื่อมีโอกาสกลับ้านฉันมักจะซื้อของต่างๆที่ใช้ทำอาหารกลับบ้านด้วย เเละก็ทำอาหารให้ครอบครัวทาน แม่มักจะชมฉันว่า "ฝีมือการทำอาหารดีขึ้นน่ะ" เวลาที่คิดถึงคำพูดแม่ทีไรก็อยากกลับบ้านไปหาแม่ทุกที ทุกเช้าแม่มักจะมาปลุกให้ตื่นไปทำกับข้าว ตักบาตร และทำงานบ้าน เเล้วเราก็จะไปสวน พ่อจะอยู่บ้านที่สวน นานๆทีจะกลับบ้าน แม่บอกว่าพ่อทำงานหนักมากเพื่อลูกๆ หนูต้องตั้งใจเรียนน่ะ ฉันมันกะถามพ่อกับเเม่เสมอว่า "พ่อ กับ แม่รักหนูมั้ย" ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบคืออะไร เเต่ก็ชอบที่จะถามคำถามนี้ทุกครั้งที่กลับบ้าน เวลากลับบ้านเดินทางไกลๆแม่มักจะโทรมาถามว่าถึงไหนเเล้วลูก คนบนรถเยอะมั้ย กินอะรไบ้างหรือยัง เป็นคำถามที่ได้ยินเสมอๆ ในสายตาของแม่ ถึงเราจะโต หรืออายุมากขานดไหน แม่ก็คิดเสมอว่าเรายังเด็กอยู่ หนูรักแม่ค่ะ
แม่ผึ้งเป็นแม่ที่ใจดีมาก เวลาที่ฉันกลับบ้านฉันมักจะช่วยแม่ทำอาหาร แม่เป็นผู้หญิงที่ทำงานหนัก ต้องส่งลูกสาว สามคนเรียนหนังสือ
ทุกครั้งที่ฉันกลับบ้านฉันมักจะขอให้แม่ทำอาหารต่างๆให้กิน โดยเฉพาะ ซุบหน่อไม้ใส่ใบญ่านาง และฉันก็จะช่วยทำแกงหน่อไม้ด้วย หน้าที่ที่ทำคือตำใบญ่านาง เเละเป็นวิธี่ที่ฉันคิดว่ายากมาก
กว่าจะตำให้ใบญ่านางที่แข็งๆให้ละเอียดๆนี่มันยาดจริงๆ แต่ก็ถือว่าคุ้มเกินคุ้ม เพราะทุกครั้งที่ได้กินอาหารฝีมือแม่เเล้ว ความที่คิดว่าวิธีการทำอาหารที่แสดจะยากลำบากนั้นจริงๆแล้วไม่ได้ยากอย่างที่คิด
เวลาที่แม่ทำกับข้าวมักจะเรียกฉันมาให่ช่วย สมัยเด็กๆมักจะคิดว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ กลับมาจากโรงเรียนอยากไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆแต่ก็ต้องมาช่วยแม่ทำกับข้าว พอโตขึ้นถึงได้รู้ว่า สิ่งที่แม่สอน สิ่งที่แม่บอก มีประโยชน์มากกว่าที่คิด ปัจจุบัน เมื่อมีโอกาสกลับ้านฉันมักจะซื้อของต่างๆที่ใช้ทำอาหารกลับบ้านด้วย เเละก็ทำอาหารให้ครอบครัวทาน แม่มักจะชมฉันว่า "ฝีมือการทำอาหารดีขึ้นน่ะ" เวลาที่คิดถึงคำพูดแม่ทีไรก็อยากกลับบ้านไปหาแม่ทุกที ทุกเช้าแม่มักจะมาปลุกให้ตื่นไปทำกับข้าว ตักบาตร และทำงานบ้าน เเล้วเราก็จะไปสวน พ่อจะอยู่บ้านที่สวน นานๆทีจะกลับบ้าน แม่บอกว่าพ่อทำงานหนักมากเพื่อลูกๆ หนูต้องตั้งใจเรียนน่ะ ฉันมันกะถามพ่อกับเเม่เสมอว่า "พ่อ กับ แม่รักหนูมั้ย" ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบคืออะไร เเต่ก็ชอบที่จะถามคำถามนี้ทุกครั้งที่กลับบ้าน เวลากลับบ้านเดินทางไกลๆแม่มักจะโทรมาถามว่าถึงไหนเเล้วลูก คนบนรถเยอะมั้ย กินอะรไบ้างหรือยัง เป็นคำถามที่ได้ยินเสมอๆ ในสายตาของแม่ ถึงเราจะโต หรืออายุมากขานดไหน แม่ก็คิดเสมอว่าเรายังเด็กอยู่ หนูรักแม่ค่ะ
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)